هنگام باران ...
اگر من را‌ کنی راهی به مجنونخانه دل‌ها
نخواهم رفت مجنونخانه ، من مستم
شوم راهی به سوی ساقی و میخانه دل‌ها
تو گر خواهی شوی راهی
به راه دیگری رو جان
که من در انتظارت سال‌ها شب را سحر کردم
سحر آمد سپیده بر دمید و صبح روشن شد
نمازم را به یاد تو ز برکردم
ز بحر بیکران عشق مجنون هم گذر کردم
از آن دنیا به این دنیا سفر کردم
به هر سو چون صدایی می‌شنیدم
زان صدا گوش دلم را هم خبرکردم
کویر دل چو ماند سال‌ها
در انتظار قطره‌ای باران
و من هنگام باران چون رسید
از خیسی عشقت حذر کردم
بدین سان جان خود را سال‌ها
منزلگه داغ و شرر کردم
به آن امید آمد بار دیگر وقت باران و
همه دلدادگان را من خبرکردم ...